De afgelopen jaren heb je noodgedwongen keihard aan jezelf gewerkt. Want het trauma wat je in je jonge jaren hebt opgelopen zorgde ervoor dat je helemaal vastliep in je leven. Door de coaching en therapie van de afgelopen jaren ben je gekomen waar je nu staat. Je hebt een loopbaan, een huis en een gezin en je dacht dat je zou zeggen op dit punt, he ik ben er. Door de drukte wat het leven van je vraagt, word er aan alle kanten een beroep op je gedaan. Je kinderen, de school, je partner, je baan, je merkt bij jezelf dat je steeds moeilijker nee kan zeggen tegen alle vragen die een beroep op je doen. Dat je zelf weer verdwijnt uit het leven wat je met zoveel moeite hebt gecreëerd. Dit is jouw leven, de strijd die jij ging winnen, de strijd voor jouw leven, nu lijkt het weer langzaam uit je handen te glippen.

- Natuurlijk heb je met jouw achtergrond werk gekozen, waarbij je andere mensen helpt. Jij weet hoe belangrijk het is dat er hulp is als je hulp nodig hebt. Die geef je dan ook aan je klanten op je werk, en als je thuiskomt, heb je geen ruimte meer voor de mensen die je lief zijn. Het lijkt net alsof het open hart wat je de hele dag geholpen hebt nu potdicht zit, het huilt in je want het is zo’n vervelend gevoel, dat je uiterlijk alleen nog een toneelstukje op kunt voeren en je de echte verbinding niet kunt voelen. Hoe graag je het ook zou willen, het lukt je niet.

- Je hebt zoveel geleerd in alle coaching en therapie die je gevolgd hebt. Dat je probeert die lessen weer toe te passen in het nu. Je bent je ervan bewust wanneer je je hart weer sluit. Je dwingt jezelf om wel in contact te blijven met andere mensen. Alle trucs die je ooit geleerd hebt, pas je toe en het lijkt niet voldoende te zijn. Dat maakt je het angstigst van alles. Want als deze methodes waarmee je je huidige leven hebt opgebouwd, als die niet meer voldoende zijn om het vol te houden, waar ga je dan naartoe?

- Je oudste is er trots op dat ze al huiswerk meekrijgt. Als jij aan een drukke werkdag dat vraag krijgt, mama wil je me even helpen met.. Dan voelt dat als veel te veel, je bent al moe, je houdt veel van je kinderen, op dit moment wil je niet met haar huiswerk bezig zijn en voel je dat je eigenlijk even ruimte voor jezelf nodig hebt. Tegelijkertijd voel je je nu een slechte moeder door deze gedachte en signaleer je voor je zelf dit komt uit de oude modus. Die je zo goed kent, je niet verbinden met de mensen die je zo lief zijn.

- De juf, de verenigingen van de kerk, het muziekgroepje ze doen allemaal een beroep op je om te komen helpen. Je zou het graag willen, je hebt de ruimte niet meer, terwijl je wel achter de schermen dingen kunt doen. voel je de ruimte niet meer en sluit je je emotioneel af en voel je je van binnen weer zo eenzaam

- Zolang je alleen je werk en je relatie had werkte het prima. Kon je blij zijn met jezelf en met wat je had. Het kopen van een huis, de komst van de kinderen en alle sociale druk die dit met zich meebrengt, maken dat je het niet goed meer in de hand hebt en dat je steeds vaker niet meer het contact voelt met het mooie leven wat je hebt opgebouwd.

Vandaag heb je weer zo’n dag. Je bent vrij en er komt eigenlijk niets uit je handen. Je bent de slaapkamers aan het opruimen en daarna ben je gaan stofzuigen en toen dacht je, ik wil ook nog even de keuken opruimen. Je wilt alles tegelijk en iedere keer ga je tussendoor maar weer even zitten. Je bent weer zo aan het tobben. Je weet dat je vroegtijdig in actie moet komen voordat je terugvalt in de overtuigingen en programmeringen van vroeger. De overtuigingen en patronen die je dacht achter je gelaten te hebben, je weet dat je dat nooit meer wilt! Je wilt de verbindingen aangaan met je kinderen en de mensen die je lief zijn. Met een zucht sta je op. Je gaat weer even aan de slag voor de kinderen die zo thuis komen in een rommelig huis. Hoe het verder moet? je weet het niet, je voelt diep van binnen dat als je nu niet in actie komt je verbindingen om je heen kwijt gaat raken.